Of: hoe het ook moeilijk kan!
Na een tocht van 2452 km in een Peugeot 207 met achterin 3 katten in een konijnenhok (want als je emigreert kan je toch moeilijk je levende have aan de straat zetten nietwaar?) kom je aan in je nieuwe vaderland.
Onderweg was je van plan te gaan genieten van een luisterboek,
maar een aanhoudend jankconcert van de katten van Assendelft tot aan Bordeaux
(je kunt elkaar tenslotte aflossen)
leidt toch wat af. Op dag 2 zijn de dames en heer meegaander. We horen
ze ‘slechts’ van St. Jean de Luz tot aan Merida. Enigszins doof en licht uitgeput komen we in Santa Catarina
aan op zaterdagavond en onder het motto ‘there’s no day like today’ stappen we op maandag naar de gemeente Tavira
om ons in te schrijven op ons nieuwe adres. Dat is onze eerste ervaring met het
administratieve systeem in Portugal.
In grammaticaal alleszins incorrect Portugees (want ze weigeren
bij de ‘concelho’ -gemeentehuis- consequent Engels te spreken; WIJ willen hier
toch wonen!) vragen we om een inschrijfformulier. Dát gaat natuurlijk zomaar
niet. Om het gewenste formulier overhandigd te krijgen moet eerst een reeks
andere formulieren worden verzameld en overhandigd. Een fiscaal nummer, een
bewijs van inkomen, bewijs van ziektekosten verzekering en een Portugese
vertaling van ons huwelijkscertificaat. (Zijn jullie getrouwd? Bewijs dat eerst
maar eens!)
Na een week en snelle medewerking van onze vertaalster in Portugal,
kunnen we de gevraagde papieren overhandigen. Het benodigde inschrijfformulier
wordt zowaar over de balie geschoven en we vullen het in. We denken klaar te
zijn, maar dan volgt formulier 2 dat in het eigen dorp (zeg maar stadsdeelraad)
Santa Catarina, moet worden ondertekend door de lokale krijgsheer.
Óp naar Santa Catarina dus, waar het 'stadsdeelkantoor' wordt
bewaakt door 2 dames die het er duidelijk niet naar hun zin hebben.
Na één blik
op het formulier wordt het grimmig teruggeschoven. We blijken 2 handtekeningen
nodig te hebben van inwoners van het dorp met een Portugees paspoort en
kiesnummer. Zij moeten “garant” staan, wat dat ook mag betekenen. Dat we hier
net een week zijn en dus niemand kennen dat boeit de dames niet in de minst. Er
verschijnen kleine glimlachjes; zóek het maar uit!
Goede raad is duur, maar via onze makelaar die weer iemand
kent , die ook weer wat dorpsbewoners kent, bemachtigen we 2 weken later de
begeerde handtekeningen. Onze weldoeners zijn de dame van de diervoeder
speciaalzaak waar we nog nooit binnen zijn geweest en de eigenaresse van een
supermarktje dat ons nog nooit was opgevallen. Onze eerste ervaringen met de
lokale dorpseconomie. Er wonen kennelijk lieverds.
 |
| Gemeentehuis Tavira |
Gewapend met de handtekeningen terug naar het dorpshoofd.
Die zet nu ook zijn hanenpoot en we krijgen onder een misprijzende blik van de
gemeentelijke levensgenieters onze stempel. Terug naar Tavira met het dossier.
Nu wordt het proces ‘in behandeling genomen’. Na een week volgt een verlossend telefoontje:
we mogen het begeerde document ophalen.
Eén maand en vele papieren later: we zijn ‘resident in
Portugal’.
