De ontdekking van Dokter
Barrie
Op een warme dag midden in augustus
slaat het noodlot toe. Kathleen neemt iets te enthousiast de stofzuiger ter
hand en …. gaat vreselijk door haar rug. Dat is lastig wanneer je samen een
B&B runt. In je eentje èn het ontbijt verzorgen, èn de schoonmaak regelen
èn de boodschappen doen dat lukt een dag of wat. Maar op een gegeven moment
stort je in. Het ergste is dat niemand er iets aan kan doen. Een zere rug moet
genezen met rust.
We hadden er goede hoop op en
Kath deed het rustig aan. Het mocht echter niet baten, eigenlijk werd de pijn
steeds erger. Na drie dagen kon ze niet meer op of neer. Alleen plat in bed
liggen maakte het leven nog enigszins dragelijk. Haar leven althans, want dat
van mij fleurde er niet echt van op. Net toen we het echt niet meer zagen
zitten, kregen we een tip van vrienden. “Probeer het eens bij Dokter Barrie”,
dat is en osteopaat.
Maar ja…. een nieuw land, een
niet helemaal bekend systeem en dan een wildvreemde arts die ook nog eens half
buiten het systeem werkt. Durven we dat aan? Uiteindelijk lijkt alles beter dan
niets, dus na ampel overleg volgt een telefoontje naar ‘Nella’, de assistente
van, om een afspraak te maken voor een consult. Twee uur later kunnen we terecht.
Is dat goed, of is dat slecht nieuws?
 |
| Casa Nirvana |
Het vinden van Dokter Barrie is
al een avontuur op zich. Tot in Moncarapacho is de weg verhard, maar dan
draaien we toch beslist onze lokale ‘bush-bush’ in, richting ‘Casa Nirvana’. Dat
klinkt zweverig. Hobbelend over een ongemakkelijk zandpad, met Kath wanhopig
hangend aan het handvat, rijden we verder weg van de bewoonde wereld. Bijeneters
scheren over de auto op zoek naar voedsel. Normaal zouden we direct zijn
gestopt; nu interesseert het ons niet zo erg. Het is een prachtig stukje van
onze omgeving, maar voor een dokterspraktijk … Van zo’n locatie krijg je toch
een beetje ‘unheimisch’ gevoel.
We komen uiteindelijk aan in “het
Nirvana” en worden daar vriendelijke ontvangen. Schoenen uit; niet de houten
vloer vies maken! We hebben geen idee wat ons te wachten staat. In de
wachtruimte treffen we een echtpaar uit Porto. Gezien het feit dat Porto toch
zo’n 500 kilometer rijden is, vragen we verrast hoe zij hier komen. De vouw
vertelt ons dat zij door de artsen is opgegeven; ze moet maar leren leven met
haar rugpijn. Een paar bezoeken aan ‘Dottore Baggy’, zoals zij het uitspreekt,
heeft haar van de ergste pijn verlost. Hij is haar ‘goeroe’ geworden. Heel
langzaam krijgen we en klein beetje hoop.
Dan komt het moment dat Kathleen
naar binnen mag. We worden opgewacht door en vriendelijke reus en het eerste
dat opvalt, is zijn bijzondere wenkbrauwen. Na een inleidend vraag-en antwoord,
mag Kathleen op de tafel gaan liggen. Barrie kijkt naar de stand van ruggenwervel,
lengte van beide benen ten opzichte van elkaar en heupen, duwt, trekt en
draait. Er klinkt een gruwelijk gekraak, maar Kath geeft geen kik. Voor de
omstanders (ikke, zei de gek) is het doodeng. Dan volgt wat informatie over
‘hogere sferen’, oude littekens die problemen zouden veroorzaken, een gekke
homeopathische injectie in de navel. We laten het maar voor wat het is; we zijn
zelf niet zo heel spiritueel ingesteld, en meer pijn dan Kath nu al heeft kan
ze toch niet krijgen. “Baat het niet, schaden kan het ook niet meer”, is ons
motto.
 |
| Wachtruimte |
Zo werkt dus het Portugese
subsysteem. Je belt, je kruipt naar binnen en je loopt naar buiten.
Nawoord:
Een maand geleden verstapt een
van onze gasten zich in een klein kuiltje op het wandelpad richting Santa
Catarina. Zij is rug patiënt en bezoekt thuis ook regelmatig een osteopaat. Om
de vakantie niet liggend af te moeten maken, besluit ze schoorvoetend in te
gaan op ons aanbod, haar naar “onze dokter Barrie” te brengen.
Onze gaste strompelt naar binnen,
uit de behandelkamer klinkt gelach en een geanimeerd gesprek, en zij wandelt rechtop
naar buiten.
Dit heeft ze nog niet eerder
meegemaakt in haar rugklachten carrière, we hebben ècht een lokale goeroe!
