José en de bilspleet parade

De nieuwe watertank – deel 2

Op maandag 23 februari verlieten we bouwopzichter José toen hij met een emmertje trachtte de verstevigingspalen voor de betonnen watertank-bak in het cement te zetten.  Het duurde even, maar uiteindelijk lukte het. Op dinsdag de 24^e belooft hij terug te komen. En inderdaad, om 08:40 tuft het ´bakkie´ ons terrein op. Drie mannen klauteren uit de cabine en beginnen eerst uitgebreid de afzakkende werkbroeken op te sjorren. Het belooft een spannende dag te worden.

Vandaag zal op de cementvloer een muur worden gebouwd die de druk van de aarde op de nieuwe watertank moet tegenhouden. Zo zullen we nooit meer een indeukende tank hebben en dus ook geen water-stress. Twee man zet de betonmolen aan, natuurlijk komen ze zeuren om een trap en om een waterslang, want zelf materiaal meenemen daar hebben ze nog nooit van gehoord. Dan laat één van de heren zich in de kuil zakken en het bouwen begint. 

José geeft aanwijzingen

Steen voor steen geven ze de ´blocos´ zoals de betonstenen worden genoemd, aan elkaar door en iedere keer dat ze bukken wordt ons een blik vergund op een harige bilspleet. Die werkbroeken zijn natuurlijk niet blijven hangen in de opgehesen stand. De verleiding is enorm om er een prachtige foto van te maken, maar we houden ons in.  En eerlijk is eerlijk,  Fernando en Miguel werken keihard.  ´s Avonds is de muur een heel eind af. Er moeten nog twee steun-pijlers worden gebouwd en we ontdekken dat ze geen draadijzer in de muur verwerken voor de versterking. Hmmmmmm, een telefoontje naar de aannemer dus. Je moet ook óveral zelf op letten!

Zúcht, zegt de aannemer aan de telefoon. Waarom wil je een versterkte muur? Nou ehhhhh…..zodat we er zeker van zijn dat hij nooit meer kan instorten misschien?  Oh ja, aardig argument. En de volgende dag worden vijf draadijzers geleverd van 10 mm dikte. De muur zal worden voorzien van een cement rand, versterkt met draadijzer. Opzichter José, zowaar wederom op tijd present,  commandeert onderhand ´zijn personeel´ heen en weer. Met veel handgebaren geeft hij aan wat er allemaal moet gebeuren, terwijl hij zelf geen spier beweegt. Nou ja, behalve de kaakspieren om te eten (zie buik en volgens de bouw-roddels om veel, veel rode wijn te drinken….)  en te commanderen.

Bekisting voor de palen

Fernando en Miguel trekken achter zijn rug rare gezichten naar ons. Wij hebben het vermoeden dat ze overal ´ja´ op zeggen en vervolgens precies doen wat hen zelf goed lijkt. 

Cement storten

 José weet álles, ja álles van bouwen, en schilderen … en planten, en politiek, en enfin, eigenlijk elk onderwerp. En dat is best irritant. We hebben een klein lek in een koppeling bij de pomp in het ´waterhok´ en we draaien de koppeling vast. Bolle José wringt zich het nauwe hok in en begint omstandig uit te leggen dat (natuurlijk, want het is niet door zijne keizerlijke bouwvalligheid zelf gedaan), alles fout is aangelegd. En bovendien zit er een verkeerd dak op het hok. Ik loods hem maar snel naar buiten, voor de verleiding hem met een moersleutel op zijn kop te rammen te groot wordt. 

Eenmaal buiten commandeert hij ´zijn´ mannen nog een rondje om de cementmolen en dan ontdekt hij dat ik óók iets aan het doen ben. Er wordt een irrigatie hok in de verf gezet. Het is niets bijzonders, gewoon een verfrol die heen en weer gaat over een vlakke muur. Ook dát schijn je verkeerd te kunnen doen. Ik wel althans, volgens de verf expert. De broek wordt weer eens ferm opgehesen, en dat was wel weer even nodig ook, de rol wordt uit mijn hand gerukt en stevig in de verf gedoopt. Hij zal ´het vrouwtje´ wel eens even voordoen hoe je een muurtje schildert. Gelaten laat ik het ongevraagde en ongewenste advies over me heen komen. Ik overweeg nog even om te vragen of hij ´t misschien helemaal wil doen, want bij de watertank-muur is hij uit gecommandeerd. Dat loopt vanzelf. Nu is hij BELANGRIJK. Hij zal die meisjes wel eens wat leren! 

De laatste loodjes ...

Op vrijdag middag staat god zij dank de muur, is het draadijzer aangebracht en ondanks het feit dat de bijdrage van José  beperkt is gebleven tot verbaal geweld, moet op zaterdag alleen de bekisting nog maar van de rand af worden gehaald. We halen opgelucht adem; het was een doodvermoeiende week! En dan te bedenken dat we geen steen hebben opgetild.  

De tank wordt geplaatst

 Het cement laten we een week drogen. Op 9 maart laat onze onmisbare João, de shovel-man de nieuwe tank professioneel en zonder omhaal in het daarvoor gebouwde omhulsel zakken. De tank wordt probleemloos aangesloten door Rui, die natuurlijk ook koppelingen en slang van ons bietst, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Op dinsdag en woensdag wordt het gat opgevuld met een mengsel van zand, cement en pó, een soort steengruis. De omgeving weer netjes gemaakt door onze João en Virgilio en op donderdag wordt de weg ´aangeheeld´. Het gaat snel, efficiënt, er wordt niet gecommandeerd, we krijgen geen ongevraagd advies ….. nou ja, een beetje dan, en de broeken passen. Het is een verademing!  

De nieuwe tank is geplaatst en alles werkt. 

De nieuwe tank

Ezels: een dag vol ´soulful eyes´

Een bijzondere natuurwandeling

Soulful eyes

Mijn definitie van een paard: een groot stampend, schijtend en briesend beest alwaar bij voorkeur met een grote boog omheen gelopen moet worden.

Het verschil tussen een ezel en een paard is in dit licht te verwaarlozen dus die scharen we gemakshalve maar onder dezelfde definitie. 

Hierbij biedt ik mijn welgemeende excuses aan de paardenliefhebbers onder onze lezers. Ik heb me vergist! En dat gebeurt niet vaak ….. vind ik zelf.

Het is ´klusweek´ bij bed en breakfast Cas al Cubo in een momenteel zonnige Algarve. Drie lieve vrienden helpen ons een week met snoeien, metselen, buitendouches aansluiten, verven en alle andere zaken die bij het voorjaar en de opstart van een nieuw seizoen horen. Dat hadden er absoluut vier moeten zijn maar mijn beste vriendin is helaas ziek geworden. Zo´n kluswerk, daar zijn we vorig jaar mee begonnen, per ongeluk min of meer als grapje. En dat is erg goed bevallen. Toen hebben we ook één ´rustdag´ ingebouwd, met een activiteit. Want het moet natuurlijk niet al te rustig worden. Dus dat doen we dit jaar weer. Maar wat gaan we doen?

 Deze inleiding brengt H, K en B met ons in Barão de São João bij de ezels van Inge en Nell van ezel opvang en coaching bedrijf Donkeymotion. Wij gaan op ezel wandeling. 

Welke malloot  gaat er nu met een ezel wandelen zal je denken. Zeker gezien mijn bovenstaande definitie. Misschien behoeft het enige introductie van onze vrienden om te begrijpen hoe we toch op dit onwaarschijnlijke uitje zijn gekomen. H is een onverbeterlijke optimist met een grote nieuwsgierigheid naar het onbekende en bovendien paardenliefhebber. B heeft de energie en het goede humeur uitgevonden en verbeterd en wil alles proberen. K verklaart dat alles analytisch en wetenschappelijk. En wij … tsja, ik weet het niet zo goed. Zelfkennis schijnt niet de beste te zijn en daar laat ik het bij. De ezels leken ons voor alle drie de dames een onverwachte excursie, ergo dat gaan we doen. 

Wandelvrienden

 We spreken af met de dames van het ezel opvangcentrum dat wij de picknick lunch meenemen, waar voor H overigens een hele avond in de keuken staat, en we springen in de auto voor de reis van 80 kilometer naar het westen van de Algarve. Het lijkt wel een schoolreisje van 5 giechelende bakvissen. We hebben geen idee wat we moeten verwachten. Hoezo zijn de ezels van Donkeymotion ´gered´ en wat betekent het, dat een ezel ´in je ziel´ kan kijken. Licht zweverig, dat wel. Een beetje in de puber modus stappen we uit bij de dames van Donkeymotion.  

We worden enthousiast en gastvrij onthaald met koffie en koek (nee dank je, ik ben aan de lijn ...ach nou ja, wat kan ´t mij ook schelen .... En Inge geeft ons een korte uitleg over ezel-gedrag. 

De essentie van het omgaan met een ezel is ´let op de oren´. Oren in de nek betekent ik ben niet blij. Oren omhoog betekent ´ik ben happy´ en oren die naar beneden hangen betekent: ik voel me niet lekker. Dat kan ik zelfs onthouden. 

Ezelsoren

 K wordt op haar logisch-analytische wensen bediend. Hoe komt het nu dat ezels haarfijn de stemming en geestesgesteldheid van de mensen om hen heen aanvoelen? Daar blijkt niks mystieks aan te zijn. Ezels zijn weliswaar gedomesticeerd maar natuurlijk is het oerinstinct niet volledig verdwenen. In de basis is een ezel een prooidier. Prooidieren moeten om te overleven haarfijn de sfeer van de omgeving aanvoelen. En in de gedomesticeerde omgeving wordt die bepaald door mensen. Daar laten ze dus letterlijk ´hun oren naar hangen´ … of staan natuurlijk.

Na deze inleiding  worden de ezels door H (hoe kon het ook anders) samen met Inge en Nell opgehaald uit de weide waar ze lekker lopen te grazen. Het zijn er zeven. 

Ophalen uit de weide

 De ezels van Donkeymotion (www.donkeymotion.com) hebben een allemaal een eigen verhaal. Het zijn dieren die gered zijn uit een ellendig bestaan in sinaasappelgaarden, van wijnboerderijen of bij lokale zigeuners. Lastdieren met doorgezakte ruggen, artritis en ontstoken kniegewrichten, soms geslagen. Dieren die zomers werkten en ´s winters gewoon ´afgesteld´ werden, net als een tractor. Die dan een hele winter eenzaam in een stal stonden zonder mogelijkheid te gaan liggen en rusten. Weliswaar gevoerd, maar toch. Het zijn er dus zeven. En wat spreekt zijn de ogen.

We maken kennis met de vijf ezels, één paard en Cato, de muilezel. De laatste wordt maar meteen voor het gemak ´pezel´ gedoopt.  Voor onze club van vijf gaan drie dieren mee. Het is een mooie dag en één van de ezels, Foppe, heeft ernstig last van de ezel-pubertijd. Hij moet het nog een beetje leren met die mensen en daar heeft hij duidelijk niet veel zin in. Wij zijn maar beginnelingen in de ezel-technologie, dat zal in de loop van de wandeling nog blijken.

Een beetje onwennig lopen we om Cato, Foppe en Barack, heen. De laatste gered op de dag van de eerste inauguratie van Barack Obama. Wat zijn ze GROOT kan ik alleen maar denken…. Ik blijf stoer, niemand merkt het, behalve een klein wit ezeltje met een ontstoken knie. Ze hinkt mee, ondanks dat ze niet mee mag op trektocht en kijkt me meewarig aan. Je ziet haar bijna denken: muts!  Een paar anderen volgen tot aan het hek: ik wil óók mee! Volgende keer dames. 

wandelen met de ezels van Donkeymotion

 Dan begint een vurrukkullukke dag, zoals Remco Campert dat zou schrijven.  Alle oren staan recht omhoog. Jawel, de onze ook. Het zonnetje schijnt en onze stemming is duidelijk prima aangevoeld door de dames en heren (p)ezel. H gaat voorop met Cato. Ze zijn de rest van de dag onafscheidelijk. Foppe wil maar steeds voordringen en krijgt les van Inge hoe je een beetje aardig bent voor de wandelaars en soortgenoten. Barack laat B luidkeels weten dat hij óók voorop wil lopen. Om zijn wens kracht bij te zetten legt hij zijn oren plat in zijn nek. Ophoepelen Cato! B schrikt zich een hoedje van het geluid dat een echte ezel kan maken en doet hem snel cadeau aan Nell. Inge kijkt om. Dat moment neemt Foppe te baat om te laten zien dat hij het aangelijnd lopen nu zat is. Hij gaat er van door en we lachen ons slap als de puber zich na 400 meter opeens realiseert dat hij dan toch ook wel ècht helemaal alleen loopt, en dat is eng. Een beetje schaapachtig kijkt hij om, doet net of hij gaat grazen en laat zich weer aan de halster nemen. 

Foppe de puber

 Alsof we echte toeristen zijn, worden we ook nog verrast door een koeherder die met een grote kudde prachtige dieren de omgeving af struint, zijn vee in de gaten gehouden door zes goed afgerichte honden. De picknick is heerlijk, het zonnetje schijnt nog steeds, het is gezellig, het is relaxed en de dieren brengen net dat extra wat een dag helemaal top maakt. 

Wij hebben er van genoten en een bijkomend voordeel: ik ben nu toch minder bevreesd voor alles dat groter is dan een formaatje Sint-Bernhard. B, H en ook K hebben het naar hun zin gehad en daar was het natuurlijk ook om te doen. Met een beetje pijn in ons hart halen we de dekens van de ezelruggen om een uur of vier als we terug komen. De heer en dames krijgen een paar lekkere wortels als dank en we kijken nog een keer in die prachtige ogen. 

De conclusie: een ezelwandeling? 

Een bijzondere ervaring. Ik raad het iedereen van harte aan!

Onze groep