Een nieuwe watertank
08:40, geronk van
een vrachtwagentje. José schoddert ons terrein op. We hebben deze week een zeer
ongewenste en grote verbouwing aan onze broek hangen: de watertank.
Ik heb er al eens
eerder een stuk aan gewaagd…het water. Water uit de kraan is iets dat in
West-Europa een gemeengoed is, waar je niet eens bewust over nadenkt. Nou ja,
de meeste mensen dan. Dat is hier heel anders. In de Algarve is een schrijnend
gebrek aan water, zeker in de hete zomers, en in ons B&B hebben we geen
gemeentewater. Wij hebben een borehole van 165 meter diep en we pompen ons
eigen grondwater op. Gelukkig wonen we in een, voor Algarviaanse begrippen, waterrijk
gebied dus met de hoeveelheid hebben we nooit problemen, in elk geval tot nu
toe.
Helaas is ons
water niet van dat prachtige kristalheldere water dat je je zou wensen. Wij
krijgen een mooie oranje stroom boven de grond en in een proces met drie stadia
maken we dat schoon en geschikt om mee te douchen, tanden te poetsen etc. Om er
voor te zorgen dat onze gasten nooit zonder water zitten, hebben we een
voorraad tank van 10.000 liter laten aanleggen toen we ons huis bouwden.
En die tank is
kapot. Hoe het mogelijk is na pas vier jaar weet niemand. Sandro, onze aannemer
heeft zoiets ´echt nog nooit gezien´,
de installateur, Tractor Rega, geeft ons de schuld want dat is natuurlijk het
makkelijkst, dan hoef je geen verantwoording te nemen. En wij, we hadden toen
we verhuisden naar Portugal geen idee waar we op moesten letten.
Gescheurde watertank |
Eigenlijk begon
het probleem al vlak na de installatie. Het deksel paste niet meer. Wij
klaagden, kregen te horen dat we niet moesten zeuren en lieten een alternatieve
deksel plaatsen. Sukkels die we zijn. We hadden natuurlijk door moeten janken. In
de loop van de afgelopen vier jaar zakte het deksel steeds verder weg en vorige
zomer scheurde de tank bovenop. Ernstig kijkende werknemers van hetzelfde
Tractor Rega deelden ons mede dat de tank verkeerd was geïnstalleerd. En
natuurlijk dat ze zoiets nog nóóit hadden gezien. Ondanks verschillende
verzoeken, verdween Humberto, de verantwoordelijke manager, in het luchtledige.
Deze week hebben
we de tank laten uitgraven. Nog een seizoen draaien met een gammele
watervoorziening is te gevaarlijk. En wat bleek: het gat rondom de tank was
opgevuld met enorme brokken steen. Wanneer het dan gaat regenen, gaat de
kleigrond waar de leemtes tussen de enorme kleien mee zijn opgevuld, opzwellen.
Die klei neemt enorme hoeveelheden water op, en gaat dan een oer-druk
uitoefenen op de tank. De klei drukt dan dus feitelijk de rotsen de tank in en
het PE materiaal van de tank is tegen veel bestand maar niet tegen enorme
puntige rotsen. Een nieuwe tank dus.
Virgilio begeleidt de opgraving |
Zaterdag werd
begonnen met het uitgraven. Eén dagje, volgens de aannemer. Daarvan is
inmiddels bekend dat hij absoluut niet kan plannen. Dus wij rekenden op twee. Drie
dagen later hebben João en Virgilio, onze helden, de graaf klus voltooid, de tank is er uit. We
hebben nu een gat van 3 x 5 meter, 2,30 m diep. Daar komt een betonvloer in en er
wordt rondom de nieuwe tank een muur opgetrokken zodat er niets meer tegen aan
kan drukken. De leemte tussen tank en muur wordt opgevuld met zand en tussen
muur en rotsgrond komt een grind put voor de water afvoer rondom de muur.
Voor het opbouw
werk komt José om de hoek. José weet alles. In elk geval, dat denkt hij zelf.
Hij is de beste bouwer van de wereld en voor het gemak ook maar ver daar
buiten. Dat vindt hij ook zelf. Op zaterdag ochtend komt hij aan schodderen.
Handen voor zijn buik schreeuwt hij dingen naar João op de shovel, die niet
luistert en Virgilio die in de put met een voorhamer rotsen kraakt. De laatste
is ook opeens Oost-Indisch doof. Aan het einde van de middag meet José dat de
put diep genoeg is. Wij vinden van niet en hij …. discussie één start. Wij winnen.
José doet de hele
dag niks; hij ´zichtert op´. Op zondag heeft hij rust dag, wij werken door met
João en Virgilio. Op maandag verschijnt hij om 09:00. Om 08:00 is de
graafmachine alweer begonnen met het uitbikken van de laatste rotsen. Het
terrein is een bénde met kuubs en kuubs rots-aarde die uit het oorspronkelijk
veel te kleine gat kwamen. Dan komt José tot de ontdekking dat hij geen ´fita
metrica´ ofwel meetlint heeft. Het eerste boodschapje in het dorp is een feit.
Eén van de medewerkers gaat met hem mee. Om de mooiste uit te zoeken
waarschijnlijk. Santa Catarina ligt 2,5 Kilometer verder op. De heren
verdwijnen om half tien en keren terug om kwart voor elf. We vragen nog net
niet of de koffie heeft gesmaakt.
Vervolgens deelt
hij ons mede dat de tank een beetje ´diagonaal´ zal komen te staan. Want er ligt
een grote steen in de hoek… Maakt niet uit toch?? Ja, dat maakt wél uit! Dat is
geen gezicht! Zuchtend gaan ze verder
met de voorbereidingen. Nóg meer hakken dus.
´s Middags om
15:00 is het zo ver. Eindelijk gaan ze, twee dagen achter op de planning, de eerste palen storten die de versterkte muur
gaan stutten. Dan wordt het pas écht lachen. José verdwijnt in het gat, de
cementmolen wordt gestart en met een emmertje beginnen ze de palen in de cement
te zetten. We kijken vol verbazing toe. Om 16:45 gaat de cementmolen uit en de
heren verdwijnen. Om de volgende ochtend om 08:40 (goh, ze zijn vroeg vandaag)
het terrein weer op te sukkelen.
José met zijn emmertje cement |
Het is 10:37 op
maandag en het zand om cement van te maken is op. Dat wisten wij al toen het
werd geleverd. 1 Kuub is veel te weinig voor een oppervlakte van 5 x 3 x 0,2
meter. De heren beginnen aan onze zand voorraad, zonder het te vragen. We
hebben wel een beetje medelijden met Fernando, een aardige en hard werkende
man, die het gras er uit moet trekken. Het is oud zand en de katten gebruiken
het al een jaar als kattenbak, BAH!
We hebben inmiddels wel geleerd onze mond
te houden. En we houden ons hart vast. Als het allemaal maar klaar is zaterdag,
want maandag krijgen we nieuwe gasten.
Wordt vervolgd!