dinsdag 22 november 2016

Kak

De werking van een septic tank

Eindelijk, na zes seizoenen, en allerlei elkaar tegensprekende adviezen hebben we besloten onze septic tank eens te laten leeghalen. Hij is wel eens open geweest, in het begin omdat de raarste dingen werden doorgespoeld met verstopping als gevolg, maar eigenlijk hebben we er al jaren geen problemen mee en hij stinkt ook niet. Onder het motto “never change a winning team”, handhaven we dus al zes Bed en Breakfast seizoenen een poep-status quo. Tank dicht houden en niet aan denken.

Wanneer je emigreert naar een land waar de voorzieningen op een wat andere manier zijn geregeld dan in Nederland, ontkom je er niet aan dat je zo af en toe voor verrassingen komt te staan. Eén van die verrassingen voor ons was .. tsja; poep. In het bouwcontract ziet dat er simpel uit. Bij het huis hoort op het Portugese platteland een soort privé riool en “afval”-verwerking in de vorm van een septic tank. Tuurlijk, dachten wij, en we benadrukten bij de bouwer dat we wel in elk geval wel het wc-papier moesten kunnen doortrekken. Dat is in Portugal, met zijn minuscule rioolbuisjes, namelijk helemaal niet vanzelfsprekend. Die tank ligt daar dus al zes jaar. Af en toe gevoed met een bacterieel-biologisch product dat de buizen moet schoonhouden en waarvan de bacteriën ook verzot zouden moeten zijn op toiletpapier en datgene waarvoor dat papier onder andere wordt gebruikt: kak. 

Bedandbreakfast-Algarve Cas al Cubo Tavira
De septic tank zuiger
Op een zonnige vrijdagochtend om twaalf uur, maar een uurtje later dan afgesproken, rijdt Mario met een enorme tractor het terrein op met daar achter een soort sigaarvormige silo. Aan de silo wordt een slang gekoppeld en voortvarend wordt onze septic tank open gedraaid. Een stevige alles-behalve-bloemetjes-geur stijgt op. Opeens heb ik dringend een hark/tuinslang/bezem… iets nodig dat vèr weg ligt van de tank. Mario vertrekt geen spier en begint het filter uit de tank te trekken. 

Boven in een septic tank zit namelijk een filter dat er voor zorgt dat de vaste materie niet naar boven komt drijven maar waardoor het “grijze water” wel kan afvloeien. Dat gebeurt via een pijpje aan de bovenkant van de tank, vlak onder het deksel, waaraan een lange geperforeerde slang is gekoppeld die over een lengte van 100 meter ongeveer anderhalve meter diep onder ons pad is ingegraven. De bomen smúllen er van! De eerste frons verschijnt op het gezicht van Mario na de verwijdering van het filter. Dat is aan de onderkant ook ronduit … goor. Dat hoort kennelijk niet zo, en dat doet weer vermoeden dat de schoonmaak actie geen overbodige luxe is.

Filter wassen
We nemen het filter over, gruwelend, en beginnen met een eerder uitgerolde tuinslang, het ding schoon te spuiten. Gelukkig weten we dat het over een paar dagen gaat regenen! Dan spoelt de aarde ook weer een beetje schoon. Langzaam begint in mijn hoofd een lied te spelen, dat ik er de rest van de dag niet meer uit zal krijgen. “Stank voor Dank” van Robert Long.

Mario ondertussen propt een enorme stofzuigerslang in de septic tank en begint enthousiast aan het legingsproces. Dat verloopt kennelijk niet volgens verwachting want enigszins verbaasd krabt hij zich op het achterhoofd. Ik kan het niet nalaten om te bedenken dat ik wel hoop dat hij straks zijn haar zal wassen onder de douche!  Er is kennelijk een probleem want er moet nog een soort buis uit de tank worden verwijderd zodat Mario kan zien wat het probleem is. Verrassend genoeg ruiken we de tank helemaal niet meer. Natuurlijk verloopt het verwijderen van het extra onderdeel niet volgens plan en er moet een ijzerzaag worden aangerukt, waarna de stofzuigerslang-opening een zicht biedt op de volledige tank. En wat we daar zien verrast behoorlijk. Tot aan de nok toe is onze tank gevuld met een grote compacte klont kak van pakweg 800 liter. Met het “biologisch afbreken” is vast iets mis gegaan, kan ik niet nalaten te denken. Tegen deze half versteende massa staat de stofzuiger alléén machteloos, dus we moeten bijspringen: hoeraaaa! 

Gewapend met een lange bamboestok, normaal gesproken in gebruik om de 
Poep hakken
johannesbrood peulen uit de hoge bomen te meppen, gaan we de massa te lijf. Mario slurpt de losgeslagen brokken op met de protesterende stofzuiger. Die lust kennelijk liever een Olvarit substantie. Langzaam maar gestaag vordert het werk. We krijgen standje op standje. Want een septic moet je elk jaar laten legen…. oepsss. Die informatie hadden wij niet. Bij een goed bacterieel evenwicht ruimt een septic zichzelf toch op?? En hij stinkt nooit dus we voorzagen geen probleem. Enfin, na twee uur peuren en poeren is de tank toch leeg en schoongespoeld. De laatste brokken dinosaurus poep vissen we met een hark (was hij toch nog nodig) onder uit de tank en mikken we verderop in een greppel. Het blijft per slot van rekening organisch materiaal.

We gooien de septic weer vol schoon water, zodat hij niet bij de eerste regenbui niet in elkaar wordt gedrukt door omgeving en we bedanken Mario uitbundig. Met het nummer “stank voor dank” van Robert Long vast in mijn hoofd lig ik een uur later in de martelstoel van de tandarts. Wat een smérige klus en ik weet heel zeker: volgend jaar komt Mario weer!