Bezoek van Señor Toro

.. als een B&B runnen écht een uitdaging wordt. 

B&B Cas al Cubo

We verwachten nieuwe gasten. We hebben een boeking gekregen uit Spanje van.. laten we ze in het kader van de nieuwe privacy wetgeving “de familie Toro” noemen. 

De communicatie is wat ingewikkeld, want het Engels is in Spanje nog niet ingeburgerd en vele buurlanders van onze uitstekend Engels beheersende Portugese gastheren en vrouwen (wij wonen per slot van rekening in hun land) spreken en schrijven geen woord over de grens. Met Google translate komen we uiteindelijk een heel eind, en schriftelijk hebben we afspraken gemaakt voor een verblijf van 4 nachten. 

De gasten arriveren wat later op de avond en het blijkt te gaan om één gast die in een grote Audi het terrein op tuft, voorafgegaan door een taxi. We kijken wat bevreemd. De deur van de auto gaat open en een stroom van boos klinkende Spaanse klanken vult de zwoele avondlucht. Is dat tegen ons? Hebben wij iets verkeerd gedaan…. Maar wát dan? 

Achter het gebrul aan kruipt  een 1 meter 55 hoge, rood aangelopen bonk testosteron de auto uit. Onze gast is een klein middelbaar manneke met een buik die een acht maanden zwangere vrouw niet zou misstaan en dus dito mond. Hij betaalt de taxi, die hem kennelijk de weg heeft gewezen naar ons B&B. Onderwijl komt een onophoudelijke stroom gebrul uit zijn mond waar wij geen chocola van kunnen maken. Het geloei wordt kracht bij gezet met ruime armgebaren. We houden ons maar even stil. Zoals een gaste van ons eens zei: “een paard zou er de hik van krijgen”. 

Señor Toro

Het klinkt niet heel vriendelijk, wat deze heer ons toevoegt. Maar zeker weten doen we het niet. Spaans is niet één van onze vele talenten. En zeker niet op dit volume en in dit tempo. Pogingen om Señor Toro te kalmeren en om de woordenstroom in te dammen, stranden vooralsnog in een grote woordenstroom en we doen iets wat we normaal nooit zouden doen. We roepen de hulp in van een andere gast. Deze lieve Spaanse heer kan in elk geval verstaan wat señor Toro dwars zit. We worden er wel een tikkeltje nerveus van inmiddels. We hebben nog steeds geen idee.

Na enige vertalingen en nog wat additionele kalmeringspogingen, begrijpen wij dat deze heer moeite heeft gehad ons B&B te vinden. Dat heeft er duidelijk voor gezorgd dat het testosteron tot tussen zijn oren zit en iemand móet boeten: WIJ! 

B&B Cas al Cubo staat op Google maps, Apple maps en Maps.me, op de site staat een keurige routebeschrijving én de coördinaten zijn te vinden op onze website en op de verschillende boekingssites. Dat maakt allemaal niks uit. Ja, ons B&B ligt op ongeveer een kwartier rijden van het gemeentehuis van Tavira. Dat klopt en dat staat ook overal. Desondanks is het onze schuld, dat Señor Toro B&B Cas al Cubo niet kon vinden en dat hij 1,5 uur heeft moeten zoeken en uiteindelijk een taxi heeft moeten inschakelen om ons te vinden. Zijn frustratie daar over wordt ons luid duidelijk gemaakt. We zijn een half uur en één stap verder. We weten wat er aan de hand is. 

Druk in de garage

Mijn oude “baas”,  leerde me ooit dat je een boos mens helemaal moet laten uitschreeuwen, en dat dan, nadat hij gekalmeerd lijkt, ook het láátste staartje woede er ook nog uit moet, voordat je met hem kunt gaan praten over wat hij nu eigenlijk wil. Zo ook geschiedde hier. Nadat Señor Toro helemaal is leeg gelopen en het laatste testosteronnetje is geblust met een blikje bier, geeft het stiertje aan, via onze behulpzame gast annex tolk dat hij  echt niet kan blijven omdat de afstand naar Tavira te groot is om heen en weer te rijden. Dat was hem bij het boeken niet opgevallen. Erkennen dat wij daar niets aan kunnen doen, gaat overigens vooralsnog te ver. Vooruit, “foutje bedankt”, zoals in die goeie ouwe Hollandse reclamespot. Daar helpt geen “Even Apeldoorn Bellen” meer aan, dus raden we het bolle kruitvat aan om maar te bellen met zijn boekingsagent om te vragen of die de boeking wil annuleren. Van onze kant kunnen wij dat niet doen, maar we gaan er ook zéker niet lastig over doen. 

Señor Toro kan dit duidelijk niet zelf. Om 21:00 ´s avonds belt hij “zijn” secretaresse (de arme vrouw bracht net de kinderen naar bed op vrijdag avond) en begint in rad Spaans tegen haar te tetteren. Kennelijk is zíj het gewend en weet ze meteen de stopknop te vinden want de toon wordt al snel gematigder en kennelijk gaat het geregeld worden. Zou hij dit vaker aan de hand hebben? 

Inderdaad verschijnt na tien minuten een mail in ons scherm met de vraag of wij akkoord zijn met de annulering en we kunnen niet anders verzuchten dan: gráág! “Torinho” (stiertje) is helemaal blij. Hij besluit één nachtje te blijven, want om nou meteen weer op zoek te moeten, daar heeft hij ook geen zin in. Normaal gesproken doen we niet aan één nachtje, maar in dit geval …

De gebraden haan

We drinken nog een drankje met hem, om de gemoederen volledig te sussen, en denken te begrijpen (gewichtige stem, grootse armgebaren en veel brochures) dat hij een belangrijk man is. Onze lieve Spaanse gast annex tolk kijkt minzaam. Zijn elegante vrouw komt er bij zitten aan tafel.

Ter plekke verandert de sfeer en ondergaat Sr. Toro een gedaanteverandering. Opeens zit daar een trotse haan. Kukelekuuuuu…  Señor Toro wordt spontaan Señor Gallo. Hij tracht indruk te maken met gewichtige verhalen over “zijn” bedrijf. Dat is een bedrijf in onder andere vriesinstallaties voor mortuaria. Geen alledaags product en misschien word je geen vrolijker mens als je dagelijks word geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid. Zijn pogingen tot flirten mislukken jammerlijk. Inmiddels heeft hij wel de grootste lol.

Ik breng hem om 22:00 naar bed en mag nog naar alle technische snufjes kijken die hij bij zich geeft, zoals een supersonische telefoonlader. Ik prijs alles de hemel in. Wat een fantástisch modern man heb ik voor me. Hij zoent me inmiddels bijna voor t slapen gaan. Ik geef hem een stevige hand en maak me uit de voeten. Nu nog leren kaartlezen, en kijken wat voor hotel je boekt voordat je op de reservering knop drukt (Lúl!) en vervolgens een ander de schuld probeert te geven van jouw stupiditeit, denk ik.

Na een ontbijtje vanmorgen, dat we voor een vandaag uiterst goedgemutste Señor Toro extra vroeg serveren, vertrekt hij lachend richting … geen idee waarheen. Glimlachend zwaaien we onze Spaanse furie uit. We verzuchten: als hij maar vér weg gaat! 

De Portugese bilspleet

Hoerá! Zomerse "eye candy" in de Algarve. 

Het is niet mijn hobby, maar in dit warme land lijkt het onvermijdelijk. Het volle zicht op een, al dan niet harige, bilspleet. Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het onsmakelijk-fascinerend. Mijn ogen worden er soort van magnetisch naar toe getrokken. Al die mannen, al dan niet met echtgenote / partner in het spoor, met een afgezakte broek waar vaker niet dan wel twee bolle billen met bijbehorende kloof bovenuit piepen.  

Eet smakelijk

Je komt ze tegen in allerlei situaties. Het viel me voor het eerst op in een restaurant waar we tussen de middag even snel een dagschotel verorberden.Schuin rechts voor me een echtpaar met een klein jongetje. Het jochie kwebbelt voluit, waardoor ik de kant van hun tafel op kijk. En daar is hij …. De véél te dikke papa met zijn slecht zittende broek, een klein reepje onderbroek en twee hele bolle billen met daar tussen een voluptueuze bilspleet die mij grijnzend aanstaart. Het ziet er niet eetlust verhogend uit. Gelukkig heb ik écht honger. 

Kip op de markt

Bij een andere gelegenheid eten we lekker een kippetje op te markt die elke vierde zondag van de maand wordt gehouden in ons eigen Santa Catarina da Fonte do Bispo. Op de zondag markten staan traditioneel ook “de kippenboeren”. Dat zijn de verrijdbare grill-restaurants waar je een heerlijk gegrild kippetje en een bak sla met een biertje kunt kopen voor de zondagse lunch. 

Lust je nog een kippetje?

Ook daar aan het tafeltje schuin voor me een gezin. Vader een tikkeltje aan de corpulente kant; pantalon niet helemaal afgestemd op het figuur van de drager. En weer grijnsde mij daar twee witte kadetten tegemoet. In de spleet er tussen, paste makkelijk de afgekloven kippenbotjes van onze formica tafel. Gelukkig waren we met vier dames en hebben en we (vrije middag) een biertje op, dus we kunnen er om lachen. Maar echt een fris gezicht is het niet. 

Wegwerkzaamheden ....

Gisteren kwamen we terug van het boodschappen doen. De weg rondom de rotonde van ons dorp ligt al maanden open.. en dan weer eens dicht … en dan gaat het gloednieuwe asfalt weer open, maar dat terzijde. Wegwerkers zijn druk bezig met graafmachines, boorhamers, indrukwekkende zagen en slijptollen. Links en rechts staan tijdelijke stoplichten opgesteld en voor één van die verkeerslichten moeten we wachten op het tegemoetkomend verkeer. Wat doe je als je wacht … je kijkt om je heen. Aan de linkerkant van de weg een stoere wegwerker met een grote slijptol en je raadt het al: een dito bilspleet. De harige billen zijn, getuige de kleur, al door behoorlijk wat zon (en dames ogen?) gezien. 

Dames: ben ik nu overdreven preuts? Ben ik vreselijk ouderwets? Of gewoon een zeikerd? Ik vraag me bij al dat (ongewenste) bloot toch iets af. Al die "bilnaad-flashers", die hebben toch een vrouw, vriendin, vriend, moeder? In elk geval iemand die ze kan adviseren of zelfs helpen. Waarom dames, heren, laten jullie je partner of kind er zo bij lopen? Wat is t nou voor moeite om´s morgens even een blik te werpen en te zeggen “lieverd, die broek kan écht niet meer. Kom, trek deze aan, dan vat je geen kou….

Heren: sorry, het is echt géén gezicht, al die blote billen boven je slecht aangehangen broek uit. Het staat niet stoer. Het is slordig, onverzorgd en vrij onsmakelijk maar gelukkig wel een mooi onderwerp voor een zomerse fotoserie. 

Donderdagavond car crush

ofwel: wat je op straat zoal vindt... 

Ik sta voor de kassa van de Continente, onze Albert Heijn, met een pak incontinentieluiers in mijn handen. Het meisje dat het pak moet afrekenen; ik schat haar een jaar of negentien; kijkt met een verschrikte blik over de stapel boodschappen van mijn voorgangster heen. Je ziet haar denken…oh jee, dát is vroeg! 

Incontinentieluiers

“Dat is dan € 9,99 mevrouw”… En wilt u er een tasje om. Ongemakkelijk kijkend wappert zij met een rood-witte plastic Continente-zak voor mijn neus. “Nee hoor, ik kan het zo wel dragen”, zeg ik. Ik kan er niks aan doen, maar hier heb ik lol in.  Opzichtig zwaaiend met het pak loop ik over het parkeerterrein van de supermarkt naar de auto. 

Dit verhaal begint wat eerder. Op donderdag avond 7 juni, om een uur of half tien ´s avonds. We hebben een “daghap” (prato da dia) gegeten met vrienden bij een “snelle Portugees” en we zijn op weg naar huis. Vlak na de afslag São Brás de Alportel, op onze weg, de EN 398, ligt een schim op straat. Ik zie het vaag maar neem het niet echt in me op. Naast me klinkt het benauwd…. Nic, zijn staart bewoog nog….. 

Omkeren, zeg ik resoluut. En zo sta ik een minuut later naast een gitzwarte kat die, afgezien van een razendsnelle en korte ademhaling en een bewegend staartpuntje, voor dood op het asfalt ligt. 

We hebben altijd een soort piepschuim koelbox achterin liggen voor boodschappen en voorzichtig leg ik de poes er in. Laten creperen op straat is geen optie en er nog een keer overheen rijden al helemáál niet dus …. hij is nu onze verantwoording. 

Thuis verhuist hij naar het konijnenhok. Dat heeft al bij vele gelegenheden (lees verhuizingen en gevonden en zieke katten en kittens) goed dienst gedaan als quarantaine hok. En dat doet het nu ook. Eens kijken of en hoe de trillende schim de nacht gaat doorkomen. ´s Avonds om 21:30 is de dierenarts niet meer open en alhoewel je een noodnummer kan bellen, zie ik de rekening al stralen aan de horizon. Het is niet onze kat, zeggen we streng tegen elkaar, en we geven hem een rustige plek waar onze andere vierpotige huisgenoten – die het overigens meteen door hebben - niet bij kunnen en trekken de deur dicht. 

Röntgenfoto van Poes

Vrijdagmorgen kwart over zes. Tot onze stomme verbazing leeft de poes nog. Poes blijkt overigens een kater, niet gecastreerd en naar later zal blijken, ook niet gechipt. “Leeft” is een wat enthousiaste benaming voor de staat waarin hij zich bevindt. Hij lijkt niet echt bij bewustzijn, beweegt (voor zover hij zich beweegt) zijn achterlichaam raar en we besluiten met hem naar een dierenarts te gaan. De verwachting is, dat hij moet inslapen. De eerste dierenarts waar we aankomen, Novavet in Tavira,  maakt een röntgenfoto en geeft aan dat ze denken dat de rug niet is gebroken. Wel zit veel vocht in de buik wat doet vermoeden dat er interne bloedingen zijn. Hij moet meteen geopereerd en wel in Loulé in het dierenziekenhuis…. denken ze. Waaraan hij moet worden geopereerd is niet duidelijk. Het komt allemaal wat voorbarig en onzeker over. Wij zijn in elk geval niet overtuigd. 

Ondanks het feit dat we weten dat we dan langs de kassa gaan, besluiten we toch onze eigen dierenarts in Olhão te raadplegen. Onderweg bellen we hem en als we aankomen staat een team van 5 man, 4 artsen en een assistente (meer werken er niet) klaar. 

Bij de dokter

Poes wordt onderzocht en de eerder genomen foto´s, die we op een USB hadden meegenomen, worden bekeken. Hij gaat aan het zuurstof en aan een vocht infuus, om de bloeddruk op peil te krijgen en er komt een drukverband om zijn buik. Inderdaad, de organen zijn niet te zien wat wijst op een vorm van bloedingen, of een gescheurde blaas. Het drukverband moet de bloedingen stelpen. Als de blaas is gescheurd, is het “einde oefening”. Maar dat geloven we niet want hij heeft nog in de box gepiest. Poes moet in het dierenziekenhuis blijven en krijgt 2 soorten antibiotica en cortisonen.

Aan het infuus

Op zaterdag gaan we op ziekenbezoek. Wij zien geen verbetering maar Rafael, de dokter, wel. We besluiten poes de kans te geven en tillen het verblijf over het weekend heen. Maandag nemen we het besluit of het zin heeft hem verder te behandelen. 

Op maandag komen we aan en tot onze verbazing is poes wakker en redelijk alert. Hij beweegt nog wel raar. Hij draait rondjes. Het lijkt een zeer vriendelijk dier, makkelijk aan te halen, niet achterdochtig, niet blazen of krabben. Hij mag dus mee naar "huis" met zijn drie soorten pillen en een voorschrift van absolute rust. 

Nu woont hij al drie dagen bij ons in het konijnenhok. Dat hok is bekleed met een lekkere warme badmat en….incontinentieluiers. Want of het concept “kattenbak” bekend is… dat weten we niet. Drie maal daags voederen we hem probleemloos pillen. Het laatste bezoek aan de dokter zal voorlopig nog niet zijn afgelegd. We zien hem elke dag iets opknappen. Onze andere katten zijn ontstemd, beledigd, boos en rázend, afhankelijk van om welk verwend exemplaar het gaat. Er wordt heel wat af geblazen en gegromd. Poes reageert overigens niet. Het went wel weer. Onze harige huisgenoten zijn allemaal vergeten dat ze hier ook eens binnen kwamen als weggegooide verschoppelingen. 

Rust is het devies

Omdat het bij nadere bestudering een zwart-witte kater blijkt, hebben we hem maar lekker creatief Felix gedoopt. Rafael, “de behandelend geneesheer”, stelde nog “Crush” voor (zijn werknaam bij de dierenarts), maar we zijn bang dat die naam een blijvend psychologisch trauma in de hand werkt. Langzaam begint hij opa zijn nieuwe naam te reageren. 

Zo lijkt het er op, dat onze kattenfamilie een klein beetje is uitgebreid met een nieuw zorgenkind. We zijn benieuwd of  Felix volledig gaat herstellen van zijn aanvaring met een metalen weggebruiker en of alle zintuigen de crash hebben overleefd. Voorlopig is het een lief en tevreden dier. De tijd zal uitwijzen of hij blijvende schade heeft opgelopen. 

Felix

De boterkoek … mijn Waterloo?

 Het is er langzaam in geslopen bij ons bed en breakfast. ´s Morgens trakteren we onze gasten bij het ontbijt op een vers gebakken taartje. Voor het moment dat ze écht, nee écht helemaal vol zitten. …Ach, doe dan toch nog maar een kopje koffie en …. Nou ja, ook maar een stukje taart of cake of .. dus geen boterkoek!

Dadeltaart

Het is leuk werk, geknutsel met meel, boter, olie, fruit, yoghurt, chocola, eieren en al wat er verder komt kijken bij de productie van een zoete versnapering. Ik ben simpel begonnen, een paar recepten van mijn moeder en zo af en toe eens cake of taartje. Zo´n proces groeit. En voor je het weet voel je je bijna Jannie of Robèrt. (Maar niet helemaal natuurlijk.)

Veel van onze gasten houden óók van bakken. In de afgelopen zes jaar heb ik een indrukwekkend arsenaal aan recepten verzameld. Van de Brabantse peperkoek van Gerry, tot bananencake van Ann, de appel-plaattaart van Jeanet, de arretjescake van Agnes, en de courgettetaart van collega Margriet tot de werkelijk ónovertroffen dadeltaart van Wilma. Dat laatste recept is inmiddels in bijna alle Europese talen vertaald door Google met een beetje hulp van mij. Ik ben nu bezig met de Italiaanse versie voor Lorenzo.  Samen genieten is per slot van rekening dubbel genieten!  

Meringue taart

 Zo, nu heb ik mezelf mooi neergezet als een zeer geschikte kandidaat voor Heel Holland Bakt (lekker hè, ´t is weer begonnen!) maar niets is minder waar. Wat me namelijk na vijf pogingen nog steeds niet lukt, is BOTERKOEK. Echt zó simpel, hoor ik je denken... Het schijnt nog een echt Nederlands baksel te zijn ook. Heb ik me nooit gerealiseerd met al die stukken die ik op zaterdag ochtend altijd kreeg bij onze kapper in Westzaan, gebakken door de moeder van Annemarie, de eigenaresse van de salon. Boterkoek is écht moeilijk.

Mislukte boterkoek

Dat begint direct met het deeg. Fröbel maar eens die harde blokken boter door de bloem en de suiker. Want ja, in het recept staat KOUDE boter gebruiken. Mijn poging van gisteren zat in mijn haar en op het raam na de mixer sessie. En als je het dan in de vorm hebt, dan blijven je vingers er in staan. Ook lastig.  Dan gaat het gevaarte in de oven, op 180 graden en dan ongeveer een half uurtje. Dat staat in alle recepten dus dat doe ik dan braaf. Wat schetst mijn verbazing: verbrand! Nieuwe poging. Oven een beetje lager … niet gaar te krijgen. Of het wordt brokkelig. Of het wil niet meer uit de (ingevette) vorm. Enfin, ik neig er naar het bijltje er bij neer te gooien.  Dan maar geen (grrrrr) boterkoek. 

En dan denk ik toch weer aan de moeder van Annemarie. Die op zaterdag ochtend in een handomdraai een goddelijke verse boterkoek uit de oven tovert om de klanten van de kapsalon te verwennen. Waarom kan ik dat niet, wat doe ik verkeerd?

Boterkoek Laura´s bakery

Ik kan het gewoon niet uitstaan. Van nu af aan bak ik elke week een boterkoek. Ik zoek steeds een ander recept tot ik er eentje vind dat mij ter wille is. Een boterkoek die er zó uit ziet! Mooi van kleur, lekker stevig en toch sappig. 

En tussendoor blijf ik gewoon al die andere lekkere taartjes en cakes maken die wel lukken.

De weg naar een nieuwe weg...

Over de ondernemende burgemeester van Santa Catarina da Fonte do Bispo

B&B Cas al Cubo ligt ongeveer 200 meter van de geasfalteerde weg, aan een pad dat in het Portugees beschreven wordt als “terra batida” of aangestampte aarde. Het pad is gemaakt van plat gereden rivierklei. Voor dit materiaal wordt geput uit de rivier de Alportel die een paar kilometer verderop stroomt … als er water in staat. Het is goede, vaste aarde met als nadeel dat er flinke rivierkeien in kunnen zitten. Dit materiaal wordt op de weg gestrooid en met een enorme machine stevig aangestampt.  Dat houdt de weg ongeveer een jaar in nette conditie, totdat de slijtsporen toch weer duidelijk worden.

De weg is “eigendom” van de gemeente, hoewel hij over ons terrein loopt. Die gemeente heeft dus ook de verantwoording voor het bijhouden van de berijdbaarheid. “De gemeente” is in ons geval onze lokale “Junta de Freguesia” van Santa Catarina da Fonte do Bispo.  Een Junta kan je vergelijken met een soort stadsdeelraad want in het grote geheel vallen wij onder de gemeente Tavira. Elke Junta heeft een voorzitter, hier heel deftig “Presidente” genoemd en sinds september 2013 hebben wij te maken met de socialistische voorzitter Sr. Carlos Sousa.

Sr. Presidente Carlos is naast zijn werk voor de Junta ook zelf bouwondernemer, dus hij weet hoe de wegen moeten worden onderhouden. Twee winters geleden werd onze weg uitgebreid verbeterd en we hebben weer een tijd prima kunnen rijden. Inmiddels was het weer een “tweesporenbeleid” en er moest nodig iets gebeuren. Maar ja … de Junta is arm.

Rivierkeien in de weg

Een week of drie geleden schrikken we op van een doordringend getoeter voor de deur van B&B Cas al CUbo. Inspectie leert dat de volkswagenbus van de gemeente staat geparkeerd op het pad en onze kwieke Presidente stapt uit. Na de nodige plichtplegingen over het weer en een mail die we hem hebben gestuurd, komt hij ter zake. Ons pad hè .. dat is best slecht aan het worden. Maar ja. Hij heeft geen geld. Allemaal op; het hele budget. En dat is nou wel jammer, want we zijn natuurlijk wel een bedrijf en het is voor onze gasten wel zo fijn als ze een beetje schadevrij en met de bodemplaat van de auto intact  het terrein op kunnen draaien. Dat vinden wij natuurlijk zelf ook.

Dan volgt een voorstel waarvan we niet weten of we er nou hard om moeten lachen of dat het een traan waard is. Want wat heeft onze slimme Presidente bedacht; twee dingen. En die gaat hij nu heel handig combineren. Volgend jaar in september volgen weer de gemeenteraadsverkiezingen in Portugal. Sr. Carlos wil graag worden herkozen. Van mij mag dat, en niet alleen omdat het een aimabele man is die ons in zijn gemeente hartelijk heeft verwelkomt.

Hij is sociaal binnen de gemeente voor de hele bevolking, Portugees en éstrangeiros´ ofwel de buitenlanders. Voor alle ouders met kinderen bijvoorbeeld heeft hij in de zomervakantie, waar door alle werkende ouders als een berg wordt opgezien, voor prima opvang tegen een betaalbaar tarief. En dat is naar onze mening óók de taak van zo´n lokale “regering”. Hij verzorgt feesten en partijen in de zomer, de lijm van de Portugese samenleving; support de scouts, kortom hij doet voor iedereen zijn best.

Sr. Carlos is ook de enige die drie jaar geleden moeite heeft gedaan om zich hier bij ons te komen voorstellen en zijn plannen voor Santa Catarina toe te lichten. Toen hebben we op hem gestemd en dat hoopt hij natuurlijk nu ook weer te bereiken. Er volgen in elk geval wel enige hints in die richting. Eén weg naar zijn herverkiezing lijkt Sr. Carlos ons pad. Hij komt met een schitterend commercieel voorstel wat natuurlijk van geen kanten klopt, maar zo mooi is dat we het niet kunnen helpen en hem bewonderend aanstaren.

De gemeenteshovel aan het werk

Onze Presidente kondigt aan dat hij ons pad gaat herstellen. En niet zomaar met rivierklei en rivierkeien, maar met echt tout-venant. Dat is een soort grof grind -basismateriaal onder asfaltwegen- dat in combinatie met pó de pedra –steenstof, een soort steencement- een harde compacte massa vormt die weinig onderhoud behoeft en goed rijdt. Hij, Sr. Carlos levert het materieel en de manschappen, maar ja …. Geen geld hè. Dus of wij zo vriendelijk willen zijn om het materiaal te betalen. Hij gaat het zelf kopen en halen bij de britadeira (de steenfabriek) en laat de rekening op onze naam zetten.

Een nieuwe weg !

 Heel even weten we dus niet waar we kijken moeten, maar onze presidente is beter voorbereid dan dat. Hij heeft het allemaal al uitgerekend. Het gaat ons maximaal € 350,00 kosten. Dus ondanks het feit dat die kosten natuurlijk normaal gesproken nooit voor ons zouden zijn, gaan we overstag. Dat bedrag is te overzien. En we krijgen er een keurige weg voor terug. De Presidente staat nu zelf hier voor de poort te harken. 

B&B Cas al Cubo is weer probleemloos te bereiken. Hij blij, wij blij en petje af voor de ondernemersgeest van Onze Carlos!

Kak

De werking van een septic tank

Eindelijk, na zes seizoenen, en allerlei elkaar tegensprekende adviezen hebben we besloten onze septic tank eens te laten leeghalen. Hij is wel eens open geweest, in het begin omdat de raarste dingen werden doorgespoeld met verstopping als gevolg, maar eigenlijk hebben we er al jaren geen problemen mee en hij stinkt ook niet. Onder het motto “never change a winning team”, handhaven we dus al zes Bed en Breakfast seizoenen een poep-status quo. Tank dicht houden en niet aan denken.

Wanneer je emigreert naar een land waar de voorzieningen op een wat andere manier zijn geregeld dan in Nederland, ontkom je er niet aan dat je zo af en toe voor verrassingen komt te staan. Eén van die verrassingen voor ons was .. tsja; poep. In het bouwcontract ziet dat er simpel uit. Bij het huis hoort op het Portugese platteland een soort privé riool en “afval”-verwerking in de vorm van een septic tank. Tuurlijk, dachten wij, en we benadrukten bij de bouwer dat we wel in elk geval wel het wc-papier moesten kunnen doortrekken. Dat is in Portugal, met zijn minuscule rioolbuisjes, namelijk helemaal niet vanzelfsprekend. Die tank ligt daar dus al zes jaar. Af en toe gevoed met een bacterieel-biologisch product dat de buizen moet schoonhouden en waarvan de bacteriën ook verzot zouden moeten zijn op toiletpapier en datgene waarvoor dat papier onder andere wordt gebruikt: kak. 

De septic tank zuiger

Op een zonnige vrijdagochtend om twaalf uur, maar een uurtje later dan afgesproken, rijdt Mario met een enorme tractor het terrein op met daar achter een soort sigaarvormige silo. Aan de silo wordt een slang gekoppeld en voortvarend wordt onze septic tank open gedraaid. Een stevige alles-behalve-bloemetjes-geur stijgt op. Opeens heb ik dringend een hark/tuinslang/bezem… iets nodig dat vèr weg ligt van de tank. Mario vertrekt geen spier en begint het filter uit de tank te trekken. 

Boven in een septic tank zit namelijk een filter dat er voor zorgt dat de vaste materie niet naar boven komt drijven maar waardoor het “grijze water” wel kan afvloeien. Dat gebeurt via een pijpje aan de bovenkant van de tank, vlak onder het deksel, waaraan een lange geperforeerde slang is gekoppeld die over een lengte van 100 meter ongeveer anderhalve meter diep onder ons pad is ingegraven. De bomen smúllen er van! De eerste frons verschijnt op het gezicht van Mario na de verwijdering van het filter. Dat is aan de onderkant ook ronduit … goor. Dat hoort kennelijk niet zo, en dat doet weer vermoeden dat de schoonmaak actie geen overbodige luxe is.

Filter wassen

We nemen het filter over, gruwelend, en beginnen met een eerder uitgerolde tuinslang, het ding schoon te spuiten. Gelukkig weten we dat het over een paar dagen gaat regenen! Dan spoelt de aarde ook weer een beetje schoon. Langzaam begint in mijn hoofd een lied te spelen, dat ik er de rest van de dag niet meer uit zal krijgen. “Stank voor Dank” van Robert Long.

Mario ondertussen propt een enorme stofzuigerslang in de septic tank en begint enthousiast aan het legingsproces. Dat verloopt kennelijk niet volgens verwachting want enigszins verbaasd krabt hij zich op het achterhoofd. Ik kan het niet nalaten om te bedenken dat ik wel hoop dat hij straks zijn haar zal wassen onder de douche!  Er is kennelijk een probleem want er moet nog een soort buis uit de tank worden verwijderd zodat Mario kan zien wat het probleem is. Verrassend genoeg ruiken we de tank helemaal niet meer. Natuurlijk verloopt het verwijderen van het extra onderdeel niet volgens plan en er moet een ijzerzaag worden aangerukt, waarna de stofzuigerslang-opening een zicht biedt op de volledige tank. En wat we daar zien verrast behoorlijk. Tot aan de nok toe is onze tank gevuld met een grote compacte klont kak van pakweg 800 liter. Met het “biologisch afbreken” is vast iets mis gegaan, kan ik niet nalaten te denken. Tegen deze half versteende massa staat de stofzuiger alléén machteloos, dus we moeten bijspringen: hoeraaaa! 

Gewapend met een lange bamboestok, normaal gesproken in gebruik om de 

Poep hakken

johannesbrood peulen uit de hoge bomen te meppen, gaan we de massa te lijf. Mario slurpt de losgeslagen brokken op met de protesterende stofzuiger. Die lust kennelijk liever een Olvarit substantie. Langzaam maar gestaag vordert het werk. We krijgen standje op standje. Want een septic moet je elk jaar laten legen…. oepsss. Die informatie hadden wij niet. Bij een goed bacterieel evenwicht ruimt een septic zichzelf toch op?? En hij stinkt nooit dus we voorzagen geen probleem. Enfin, na twee uur peuren en poeren is de tank toch leeg en schoongespoeld. De laatste brokken dinosaurus poep vissen we met een hark (was hij toch nog nodig) onder uit de tank en mikken we verderop in een greppel. Het blijft per slot van rekening organisch materiaal.

We gooien de septic weer vol schoon water, zodat hij niet bij de eerste regenbui niet in elkaar wordt gedrukt door omgeving en we bedanken Mario uitbundig. Met het nummer “stank voor dank” van Robert Long vast in mijn hoofd lig ik een uur later in de martelstoel van de tandarts. Wat een smérige klus en ik weet heel zeker: volgend jaar komt Mario weer!

De gekke kattenvrouwtjes

Een verschoppeling bij Bed en Breakfast Algarve

Er wordt heel fanatiek geklust bij Bed en Breakfast Algarve Cas al Cubo in Tavira. Elke winterstop proberen we er voor te zorgen dat we iets verbeteren aan het B&B of aan de buiten omgeving. Dit jaar is de binnenkant aan de beurt. De kleurige muren hebben van de zon behoorlijk wat te lijden en mogen wel weer eens een fris tintje hebben. En voor de verdere verbeteringen hebben we hulp van een paar stoere Portugezen.

Schilderen in Azulejos

Rogério en Fabio die ons met raad en daad terzijde staan, werken keurig aan een groeiende stapel afval voor de deur. Op de rotonde van de A22 richting Moncarapacho bevindt zich een vuilstort en op een dag besluiten we de troep maar eens te gaan wegbrengen voordat we er niet meer overheen kunnen kijken. Terwijl we sjouwen en sjorren aan brokken gipsplaat, horen we een jammerlijk gepiep. En já hoor, het is weer zo ver. Daar ligt een totaal verwaarloosd baby katje.

Vuilnis-kat

NEE, roepen we meteen tegen elkaar. Het lijkt bij ons al net een kattenfarm.  Alhoewel de gasten er geen last van hebben want onze harige knuffels bevinden zich het grootste gedeelte van de dag slapend in de kelder waar ze hun eigen hoekjes hebben uitgezocht of jagend in de velden rondom het huis. We vinden nog wel eens een afgekloven konijnenpoot voor de deur….. Stoer stappen we weer in de auto en gaan we wat eten bij Resaurante  da Ana in Moncarapacho. Een paar uur later rijden we weer langs die vermaledijde vuilstort en … we kunnen het niet laten. Even kijken of het scharminkel er nog zit. Jawel hoor, een zielig piepend hoopje poes zit trillend op een heuveltje vuil. Veel te klein om voor zichzelf te zorgen. Het ziet er werkelijk niet uit, groezelig, mottig, ongezond. Maar ze is wel vriendelijk en niet echt schuw. Dat kan zo niet. Dus we pakken het beestje op, zetten haar in de achterklep van de auto en rijden naar huis. Het is 14:00 uur.

Om 15:00 uur gaat de dierenarts open. Zonder gezondheidscontrole komt bij ons niets het huis in. Onze eigen poezen zijn allemaal “geholpen” en krijgen elk jaar hun inentingen, dragen netjes vlooien en tekenbanden, enfin het zijn verwende en gezonde krengen. Dat willen we graag zo houden. Poes gaat dus mee naar de dierenarts. Monica een van de dierenartsen van Veterinario Porto Seguro in Olhão, en onze vaste dierenarts, kijkt het kleintje na. Vlooien, wormen (natuurlijk), sinusitis, een ontsteking aan de bovenste luchtwegen, dus antibiotica er in, smeerseltje voor de ogen, en een aids en leukemie test.

bij de dierenarts

Die laatste twee ziekten zijn in Portugal onder katten veel voorkomend. Dat komt door de verwilderde katten die territoriaal met elkaar vechten. In die gevechten dragen ze de zeer besmettelijke ziektes over. Het is een klein bloedtestje. Hoe Monica met behulp van eveneens dierenarts en echtgenoot Raoul bloed uit de adert in het pootje krijgt, is ons een raadsel. Maar het lukt en ze blijkt niet geïnfecteerd met een van beide ziektes. We vragen nog of ze misschien iemand weten die een poesje zoekt ….. ijdele hoop. Poes gaat met ons mee naar huis.

Voorlopig gaat ze wonen in een groot konijnenhok als ware zij een gast bij het bed en breakfast Algarve met een mandje, een kattenbakje en natuurlijk gezond eten en water. De eerste dagen is dat het enige dat ze doet, eten en slapen. Beiden gaan gepaard met een enorm gesnurk, want haar luchtwegen zitten werkelijk helemaal dicht. We beginnen een lobby in de kennissenkring, maar nee, iedereen heeft al een kat. Of twee… of drie. Bovendien zíet onze naamloze madam er niet uit. Dat naamloze houden we overigens een week vol. Dan heet ze op een ochtend opeens Suzy. Je moet toch wat zeggen als je haar roept.

Na een dag of tien wordt ze wat levendiger. Helaas is ze nog steeds te benauwd om zich te wassen dus het blijft een snotkop-voddenbaal. Maar ze is wel erg lief, onafhankelijk en langzaam begint ze te spelen. Haar voornaamste hobby is eten. Na twee weken is het gewicht van de dame verdubbeld van 900 gram naar een kilo en 800 gram. Dat gaat een beetje snel volgens de dierenarts.

De andere poezen reageren minder hysterisch dan we hadden verwacht. In huis heerst gelukkig nog steeds een relatieve rust.

Spelen

We hebben haar nu ruim drie weken. Het konijnenhok beschouwt ze als ´haar huis´ en daar slaapt ze ook ´s nachts. Elke dag gaat het een beetje beter. Haar buikje groeit zienderogen en als ze zich op haar rug gooit om zich te laten knuffelen voelen we een stevig trommelvel. We hopen dat ze met een weekje zo ver zal zijn dat ze zichzelf ook gaat wassen, dat ze daar voldoende lucht voor heeft. Ze begint wel al een beetje te spelen gelukkig. Het wordt langzaam een gewone jonge poes met eigen streken.

Maar de gekke kattenvrouwtjes van Bed en Breakfast Algarve vinden het nu druk genoeg in huis. Hoe schattig Suzy ook is. Wij zoeken een nieuw thuis voor haar. Bij mensen die haar lief vinden en goed voor haar zullen zorgen en die heel veel plezier aan haar gaan beleven want het is een schattig klein lapjespoesje……. met nu nog een hele grote snottebel aan haar neus.

 

"Uitbuiken" na het eten

Een nieuw thuis voor Suzy is de wens van Bed en Breakfast Algarve voor 2016!